Κι αυτό θα περάσει

Οι Πέρσες δεν άφησαν λίθο επί λίθου. Γκρέμισαν, έκαψαν, κατέστρεψαν ό,τι μπόρεσαν, κομμάτιασαν τις όμορφες Κόρες μου, το άγαλμά μου στη Γιγαντομαχία- εχθροί οι Γίγαντες. Εχθροί κι οι Μήδοι. Τους νίκησα στον Μαραθώνα. Με τον λαό μου.
Οι Ερουλοι έκαψαν το κτίσμα της αιώνιας δόξας μου, τον Παρθενώνα, λεηλάτησαν σεμνά αφιερώματα, ευχαριστίες ανθρώπων και βασιλέων, ασπίδες, περικεφαλαίες, δόρατα, αείφωτες λυχνίες. Τα αγάλματα και πάλι διαλύθηκαν. Εχθροί ήταν. Εφυγαν όπως ήρθαν. Ο Βράχος μου εξακολούθησε να είναι Ιερός.
Όταν ο Αλάριχος πλησίασε με όλο το στρατό του στην πόλη, με είδε Αθηνά Πρόμαχο, οπλισμένη, να περιφέρομαι στο τείχος, έτοιμη να επιτεθώ, να πολεμήσω. Θεά της Σοφίας, αλλά όχι λιγότερο ικανή στη μάχη. Του έστειλα αυτό το όραμα για να σώσω τα ιερά μου, την αγαπημένη μου πόλη, τον πληθυσμό της. Τα κατάφερα. Ηλθε, είδε και απήλθε, χωρίς κατ’ ουσίαν να νικήσει. Δεν κατεδάφισε, αν και εχθρός.
Οι Τούρκοι έκαναν τον Παρθενώνα πυριτιδαποθήκη, ο Μοροζίνι τον τίναξε στον αέρα με μια βόμβα. Περιφερόμουν περίλυπη, ενδεής, σε μια Ακρόπολη που έτσι κι αλλιώς δεν ήταν πια δικός μου οίκος- είχαν προλάβει οι Χριστιανοί. Δεν άφηνα, όμως, τη χώρα μου. Εμένα είχαν επιλέξει οι Αθηναίοι πολιούχο τους. Οι εχθροί θα έφευγαν κι εγώ θα επέστρεφα στα ιερά και τα όσιά μου. Οι Ελληνες μού τα πρόσεχαν ακόμα και στην Επανάστασή τους, δίνοντας στους εχθρούς μολύβι για τα βόλια που θα τους σκότωναν, ώστε να μην ξεκάνουν τις κολώνες των ναών μου. Οσο ήταν υπόδουλοι, ο Ελγιν άρπαξε πολλά από τα ωραιότερα γλυπτά, ένα κιονόκρανο και μια Καρυάτιδα. Στο Βρετανικό Μουσείο εκθέτουν περήφανοι τα κλοπιμαία. Rise up!!!

Ηρθαν και άλλοι εχθροί, αργότερα. Οι Γερμανοί μού έστησαν στην κορυφή του Ιερού μου Βράχου τη μισητή σημαία του ναζισμού- αυτήν που ποδοπάτησαν μαζί με τη φήμη των κατακτητών ο Μανώλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας. Οι Αγγλοι στήριζαν τα ντουφέκια τους στα αγάλματα του μουσείου, πυροβολούσαν από τους κίονες του Παρθενώνα και της Αθηνάς Νίκης. Κι αυτούς τους νίκησα κι επέστρεψα, τροπαιοφόρος. Προσκυνητές από όλη τη γη έρχονται να αφήσουν τα δικά τους άνθη ευλαβείας στα πόδια μου.

Ναι, χθες μπήκαν κάποιοι κουνώντας κάτι κόκκινες σημαίες και έστησαν στα τείχη μου πανό διαμαρτυρίας. Με τόσα που έχουν δει τα μάτια μου, γιατί πιστεύετε πως πρέπει να τους πάρω στα σοβαρά;

Αθηνά Εργάνη

(της εργατιάς και της προόδου...)
update: αντιγράφω από τον σημερινό "Ριζοσπάστη": Η κινητοποίηση του ΚΚΕ πνίγηκε κυριολεκτικά στα χειροκροτήματα των ξένων επισκεπτών που ανέβηκαν τελικά στο μνημείο και φωτογράφισαν ανάμεσα σε άλλα και τα δυο πανό του Κόμματος.
Κυριολεκτικά.